අප්පමාද වග්ග 2.

               

එතං විසෙසතො ඤත්වා
අප්පමාදම්හි පණ්ඩිතා
අප්පමාදෙ පමොදන්ති
අරියානං ගොචරෙ රතා

ආර්ය නමැති බුදු - පසේබුදු- රහතුන් නිතර ආශ්‍රය කරන සතිපට්ඨානාදී ධර්මයන්හි ඇලුණු , නුවණැත්තෝ (කලින් ගාථාවේ කියවුණු සේ) අප්‍රමාදයෙහි ඇති මේ කාරණය විශේෂයෙන් දැන අප්‍රමාදයෙහි ඇලෙත්. එනම් ප්‍රමාද - අප්‍රමාද දෙකේ වෙනස හොඳට දන්නවා. ඒ නිසා ආර්යයන් වහන්සේලාගේ නවාතැන වන සත්තිස් බෝධිපාක්ෂික  ධර්මයේම ඇලෙමින් අප්‍රමාදී ගුණය ගැනම සතුටු වෙනව.

තෙ ඣායිනො සාතතිකා
නිච්චං  දළ්හපරක්කමා
ඵුසන්ති ධීරා නිබ්බානං
යොගක්ඛෙමං  අනුත්තරං

ධ්‍යාන වඩන්නා වූ, නිරතුරු පැවති වීර්යෙන් හා දැඩි උත්සාහයෙන් යුක්ත වූ ඒ නුවණැත්තෝ කාමබන්ධනාදී බන්ධනයන්ගෙන් නිදහස් වූ අත්‍යුත්තම වූ නිවණ ලබත්. එනම් සියළු බන්ධන වලින් නිදහස් වී අනුත්තර වූ ඒ අමා නිවනම සාක්ෂාත් කර ගන්නව.

Evaṃ  visesato ñatvā, appamādamhi paṇḍitā
Appamāde pamodanti, ariyānaṃ gocare ratā.

Distinctly understanding this, the heedful wise ones rejoice in
heedfulness, delighting in the realm of the Noble Ones.

Explanation: Those who are truly wise are especially aware of the need for sanity. They take delight in sanity. They take pleasure in the pursuit of sanity because it is the region of the super normal.


 Te jhāyino sātatikā, niccaṃ daḷhaparakkamā
Phusanti dhīrā nibbānaṃ, yogakkhemaṃ anuttaraṃ.

 The constantly meditative, the ever steadfast ones
realise the bond-free, supreme nibbāna.

Explanation:   Those wise individuals who steadfastly practice meditation, reach a level of understanding that enables them to experience Nibbana. Those wise individuals who unceasingly continue in their meditation, firmly and steadfastly, experience Nibbana, which is the supreme release from all bonds.

Sāmāvatī and Māgaṇḍiyā

The Buddha rejected Māgaṇḍiyā when her parents offered her hand in marriage, so she hated him. Sāmāvatī was a devout Buddhist. Both were married to the same king. Māgaṇḍiyā conspired with her relatives to burn Sāmāvatī alive with her attendants. After an investigation, the king had Māgaṇḍiyā and all her relatives cruelly executed. The monks discussed which of the two queens was alive

and which was dead. The Buddha explained that the heedless should be regarded as dead even if they live a hundred years, while the heedful should be regarded as alive even though they are dead.